ستون
يكشنبه, ۷ مرداد ۱۳۹۷، ۰۸:۰۶ ب.ظ
به نام او
- یه بنده خدایی پیشنهاد داد که توی اتاق شورا صنفی زیارت عاشورا برگزار شه. من اینو به یکی گفتم و گفتم چرا این قضیه این قدر عجیبه توی یه جامعه دینی. و اون گفت کی گفته اکثیت جامعه ما دینی اند؟
- چند روز پیش یه بحثی توی شورای صنفی شد و یه دوستی گفت که اقا چرا نگاه نسی گرایانه دارید ما مسلمونیم و حق فلانه و باید با عینک دینی نگاه کرد و فلان.
- به خواهر گفتم اگه یکی به یه دختر مذهبی بگه که ازش خوشش اومده دختره چی می کنه. گفت یکی از دوستاش از یه پسره از دبیرستان خوشش می اومده. توی کلاس المپیاد اینا با هم بودن. وقتی پسره توی دانشگاه بهش گفته چنان پسره را جر داده که تا یه هفته پسره گم می شه جوری که هم اتاقی هاش زنگ می زنند به دختره که اینو چی کردی
- سر اون توهم م هم دیدم چه جوری یکی این قدر راحت به یک سری چیز اعتقاد داره و تمام کاراش را بر پایه اون ها پی ریزی می کنه در حالی که من اصلا به چیزی تکیه ندارم هر چه بادا باد می رم جلو. الان فکر می کنم فلان قضیه درسته بهش عمل می کنم فردا فک می کنم نه و برعکس عمل می کنم...
همه ی این ها باعث شدن جدیدا خسته شم. خسته از اینکه در هر لحطه تلاش کنم کار درست را پیدا کنم و عکل کنم. چرا نمی شه ما هم مثل بقیه ملت به یک چیزی اعتقاد داشته باشیم که ستون تفکراتمون بشه. و دیگه سختی نکشیم برای فکر کردن. دوست دارم یه ادم مذهبی اسکل باشم که توی پارادایم احمقانه ای زندگی کنم و تمام شه
سر انجمن پارسال محمد امین خدایی به عطا می گفت وقتی فضا سرد می شه باید سریع چند تا برنامه بزارید خروجی بگیرید تا شاد شید.
الان چند وقته خروجی نگرفتم و ناراحتم.
شاید اگه برم کار کنم خوشحال تر شم. نمی دونم.
سوال جدی ای که می خوام مطرح کنم اینه که آیا باید شمشیر جهاد را کنار بزارم و مثل بقیه بچسبم به زندگی یا همچنان راه قبلی را برم؟
پ ن : چند دقیقه پیش یه دوستی اومد مایو گرفت برای دوستاش که برن استخر. و جالبه که دوستاش و خودش دوست ما هم هستند. با منابع قدرت روحی باید چی گرد؟
