فکرهای درهم یک مرد

اینکه هنوز پست قبلی که راجع به حس‌های مقدماتی هست را ننوشتم و این را مینویسم اذیتم میکنه

به هر صورت کتاب دوستش داشتم را خوندم از آنا گاوالدا ترجمه ناهید فروغان و نشر ماهی.

کتاب بسیار وحشت ناک و سهمناکیه از نظر عاطفی. واقعا فشار میاره اخرهاش دیگه.

متن پشتش به نظرم انتخاب زیبایی هست واقعا. عکسش را بعدا اضافه میکنم.

عکس جلو کتاب / عکس پشت کتاب

یه آدمی که ضاهری داره و فکر میکنی این شخصیتش هست و بعد میفهمی که نه اون صرفا گیر افتاده در یک جا و اتفاقا این اون نیست و هیچ وقت نتونسته خودش را بروز بده و شکوفا کنه.

شاید جاهایی به پدر خودم هم فکر میکردم. به هر صورت خیلی شرایط عجیبی داشت داستان. وقتی یکی میاد و بهت میگه اونی نیست که دیدی چه میتونی بکنی؟ وقتی مشتش را باز میکنه و نشان میده که توش خالیه چی میتونی بگی؟

ای کاش فقط همین بود. داستانش چند تا روایت دیگه هم داشت.

مثلا اگه کسی بیاد و بگه ازت بدش میاد ولی بهت نیاز داره چی میکنی؟ یاد داستان 

hello love goodbye

افتادم که مادر دختره با همسر جدیدش که کتکش میزد میخواست بمونه.

یا مثلا اگه تو کسی نباشه که مشتش خالیه. بلکه تو کسی باشی که یکی دیگه مشتش خالی بوده و به تو اسیب زده تو چی میکنی؟

یا اگه صرفا یکی باشی که زندگیت را نابود کردی و حالا تصمیم گرفتی که ترمزش را بکشی و با کلی هزینه زندگی بهتری رقم بزنی؟

اخرهای کتاب خیلی سنگین بود برام. شاید هم خوب روایت نشده بود نمیدونم. نتونستم خوب تمرکز کنم و حس بگیرم. شاید میتونست پایان تراژدیک تری داشته باشه.(به یاد حرف های اون دختر توییتری که میگفت تراژدی خیلی خوبه و ...)

البته پایانش از یه لحاظ هایی هم خوب بود. امیدبحش بود شاید. اگه کسی بیاد و داستان زندگیش را بهت بگه تو ببینی توی موقعیت مشابهی هستی ایا مصمم میشی روی دوراهی ای که باید بری؟

تهش را با این تیکه تمام میکنم. شاید دردناک ترین بخش کتاب بود:

پی‌یر، من حامله ام

از کی؟

میخواستم همین دو کلمه را بشنوم