فکرهای درهم یک مرد

رفقایی که من را از نزدیک بشناسن میدونند که حدود ۸۰ درصد عمرم و لحظاتم را پیریود ام. خودم بعش واقف نبودم یه بار یه بنده خدایی تابستون پارسال هم اتاق ما شد در خوابگاه و این را بهم گفت

حالا ۲۰ درصد بقیه اش چه طوره؟
مدل های مختلف ه مثلا کار با یه چیزی که دوست دارم مثل quarkus یا یه پروژه ی احمقانه یا ...
ولی یه تایم هایی هست که خیلی نابی اند. توشون نیاز دارم که عشق بورزم. مثل همین الان. الان بدنم درد می کنه رسما. مثل معتاد ها درد دارم و بدنم نئشه است. دوست دارم یکی باشه بهش عشق بورزم بغلش کنم و ...

خیلی حس غریبی ه نمیدونم باید چی کنم ش

(شاید ارتباط داره با اینکه توی لینکداین یکی را دیدم که رفته یه جا hr شده)

یه روز من را می کشه این حس