فکرهای درهم یک مرد

به نام او

چند روز پبش در مسیر برگشت از شرکت سوال شد که چرا من دارم می رم بک اند بزنم. هر چی فکر کردم به ذهنم نرسید. در حالی که شاید یک ماه یا نهایتا دو ماه نمی شه کل داستانش این مهاجرت از فرنت به بک. به سید گفتم اونم گفت ذهن آدم چیز هایی که دوست نداره را فراموش می کنه. دیدم اه راست می گه ها جدیدا خیلی سریع دارم مسایلی که انرژی روحی ازم می گیرن را فراموش می کنم. حتی مهم ترین مسائل زندگیم را.

بعدش که داشتیم غر می زدیم با بهمن. گفت حاجی ما خیلی لوس بار اومدیم اصلا تحت فشار نبودیم کار کردن یاد نگرفتیم. تنبلیم. دیدم داره راست می 

گه درد اصلی ما همینه. تا فشار میاد در می ریم. مثلا من خیلی وقته برای هیچ کاری شب بیداری نکشیدم. شب امتحان مثلا یا شب کار یا هر چی. هر وقت کار مهمی بوده رد دادم و بی خیال شدم.

سوالی که هست مشخضه: آیا تایپ در دلوپری تاثیر داره؟ در نگاه اول آدم می گه که خب نه. دولوپر خفن کسی که کلی تجربه با ابزار های مختلف داره خیلی سریع می تونه طراحی کنه معماری پشت سیستم را و ابزار انتخاب کنه و در این تصمیمات اشتباه نکنه. بتونه راحت تخمین بزنه لود کار و سیستم را و بفهمه چی نیازه و ...

اما ته تهش آدم وقتی شروع به کار می کنه اگه نتونه سریع کد بزنه و بره جلو حس خوبی به خودش نداره. اصلا جس نمی کنه که آدم خفنیه. 

من میگم آدم برای اینکه بتونه یه حس خوب داشته باشه نسبت به خودش باید باید به خودش اعتماد داشته باشه که می تونه با سرعت بالا به سمت اهدافش حرکت کنه. برای این کار نیاز داره توی کار های قبلیش پشت کار داشته باشه. سر همین می گم باید آدم پشت کارش را به خودش نشون بده.

ته تهش می گم که بابا شخصیت خیلی چیز عجیبیه اگه حواست نباشه بهش یه دفعه می بینی که یه جوری شدی که خودتم دوست نداری. مثلا من سر مسائل مختلف حاضر شدم رد بدم و بگم بی خیال از خیر سودش می گذرم حالا دیگع به خودم هیج اعتمادی ندارم که پای هیج کاری بتونم وایسم.